ΦΙΛΑΝΑΓΝΩΣΙΑ

Στην ώρα της Φιλαναγνωσίας διαβάσαμε:

«Το πορτοκάλι και μια ηλιαχτίδα», του Μ. Κοντολέοντος

«Όπου η τρελούτσικη γίνεται ένας ήλιος αρμυρός, ήλιος θαλασσινός»

της Ζ. Βαλάση και

«Το κάστρο με τις σαράντα καμάρες» της Ζ. Βαλάση

Ζωγραφίσαμε σκηνές από τις ιστορίες…

«Το πορτοκάλι και μια ηλιαχτίδα»

"Όπου η τρελούτσικη γίνεται ένας ήλιος αρμυρός, ήλιος θαλασσινός"

Συνεχίσαμε το ημερολόγιο της ηλιαχτίδας...

«Αγαπητό μου ημερολόγιο,
σήμερα είναι η πρώτη μου μέρα στο βυθό। Όλα τα ψάρια μικρά και μεγάλα,
είδαν το φως μου και με ακολούθησαν.

Τα δελφίνια δε χόρταιναν να με
βλέπουν, χοροπηδούσαν μέσα κι έξω για να με εντυπωσιάσουν και τα κατάφεραν. Η θάλασσα με καλοδέχτηκε στο σπίτι της, με κέρασε πίτα από φύκια, ποτό
από κοχύλια χτυπημένα στο μίξερ και χυμούς από φύκια με θαλασσινό νερό.

Βρήκα το σπίτι μου, είναι super! Είναι ένα ναυάγιο, ένα βυθισμένο καράβι, που είναι τόσο ωραίο που όλοι οι νέοι φίλοι μου έρχονται εδώ και κοιμόμαστε παρέα.

Την πρώτη μέρα κιόλας μαζεύτηκαν γύρω μου όλα τα ψάρια, τα οστρακοειδή και τα λουλούδια της θάλασσας για να τους πω την ιστορία μου। Είπα παραμύθια στα δελφίνια και νανούρισα τα χταποδάκια. Μου λείπει το κύμα! Το κύμα είναι για τη θάλασσα όχι για τον ουρανό.
Ώρα για ξεκούραση! Καληνύχτα, γλυκό μου ημερολόγιο!

Γνωρίσαμε βυθισμένες πολιτείες…

Ατλαντίδα, Αιγηίδα, Θήρα ή Σαντορίνη, Παυλοπέτρι (Νεάπολη Λακωνίας), Πλατυγυάλι (Αστακός Αιτωλοακαρνανίας),κ.α.

Βρήκαμε ονόματα και εικόνες ανέμων από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα κι ακούσαμε τραγούδια για τους ανέμους …

Τραμουντάνα, Γαρμπής, Γραίγος, Λεβάντες, Όστρια, Πουνέντες, Σορόκος, Μαΐστρος, Ζέφυρος, Βαρδάρης, Μπάτης, Λίβας, Μελτέμι, κ.α.

Γράψαμε νανουρίσματα για τα χταποδάκια...

«Έλα ύπνε που παίρνεις τα θαλασσινά,
Πάρε κι ένα μικρό χταπόδι,
Πάρτο γλυκά στην αγκαλιά
Πριν πέσει το σκοτάδι
Να κοιμηθεί γλυκά γλυκά
Μαζί με τα κοράλλια
Πρίγκιπα να το χαρώ
Σε βουλιαγμένη πόλη
Και καπετάνιο τρανό
σε πέτρινο καράβι
Δειλά δειλά να το ξυπνά
μια όμορφη ηλιαχτίδα
Να το νταντεύει με φιλιά
τρελούτσικα παιχνίδια».

«Κοιμήσου χταποδάκι μου,
μύρισε τα πανέρια
και νάτα εκείνα που πετούν
τα λένε περιστέρια.
Δες το φεγγάρι από ψηλά
σου γνέφει παραμύθια
και τ’ άστρα απ’ το πουθενά
σου κάνουνε τσαλίμια.
Η θάλασσα σε κουνά,
σου κάνει δυο παιχνίδια
και τα δελφίνια τα μικρά
σου βάφουνε τα νύχια».

«Το κάστρο με τις σαράντα καμάρες»

Συνεχίσαμε και τελειώσαμε

την ιστορία της Λυγερής...

«…Στόμα με στόμα το έμαθε κι ένα

πριγκιπόπουλο. Άκουσε για τις αρετές της Λυγερής κι αποφάσισε να πάει να τη σώσει. Δρόμο πήρε, δρόμο άφησε κι έφτασε στο κάστρο της Καρύστου.
Σαράντα μέρες πάλευε το δράκο
μες το κάστρο μέχρι που τον κάρφωσε με το ξίφος του στο στήθος. Πήρε λοιπόν τη Λυγερή στο κάστρο το δικό του
και πριγκίπισσα την έκανε για πάντα στο πλευρό του.»